تا چند به عیب من وما چشم گشودن

آیینهٔ ما آب شد از شرم نمودن

مانند شرر دانهٔ بیحاصل ما را

نا کاشته دیدند سزاوار درودن

زین بیش که کاهیدی از اسباب تعین

ای صفر هوس بر تو چه خواهند فزودن

جمعیت دل وقف مقیم پس زانوست

باید به تامل مژه ای چند غنودن

نا صافی دل بیخبر از وهم و گمان بود

تمثال بر آیینه ما بست زدودن

علم و عملی چند که افسانهٔ وهم است

می جوشد ازین پرده چو گفتن ز شنودن

ما را به تصرفکدهٔ عالم اسباب

دستی ست که باید چو نفس بر همه سودن

خمیازه غنیمت شمرد ذوق وصالم

چشمم به تو وا می کند آغوش گشودن

ما خاک نشینان چمن عیش دوامیم

گل از سر تسلیم محالست ربودن

جز عجز ز پیدایی ما پرده گشا نیست

انداز خمی هست در ابروی نمودن

بیدل رم فرصت سرو برگ نفس توست

جایی که تو باشی نتوان آنهمه بودن